سوخته دلان

انسان یه وقتهایی هست که به انسان بودنش افتخار میکند و سجده بر پرورگارش میکنه

شکر خدا می کنه ، که در هوایی نفس میکشه که هم نوعانی چنین دارد

ما لذت می بریم وقتی راه یک ساعته را پنج ساعته میاییم

 و به جای دعوا کردن در ترافیک با رانندگان خودروها در دل برای آنها درود می فرستیم و دست مریزاد میگیم

کاش لنز دوربین ها قادر بودند جاده تبریز تا ورزقان و بر عکس را برامان در یک لحظه نشان میدادند

که چقدر خودرو شخصی بود و جای سوزن انداختن نبود

هرکس هرچه دستش اومده بود و هر چقدر خودروش اجازه می داد بار زده بودند و میرفتند

 و بارشان را خالی می کردند و بعضی ها برگشتند جهت بارگیری دوباره

چقدر زیباست که ببینی خداگونه ای صندوق عقب ، باربند و صندلی عقب پیکانش را پر کرده

 با توپهای پلاستیکی و همراه با همسرش و کوچولوش می برند به مناطق زلزله زده

و آن یکی عروسک می بره

و آن دیگری ...

خدا اون نیسانها را ببین 3،2،1،...،20،19 از یک شهرک کوچک بنام کندرود در این روزهای اول

مگه میشه همه وسایلها را لیست کرد و نوع خودروها را نوشت

نام محله ها و شهرکها و شهر ها را برد

دمتان گرم ، سرتان سلامت ، دلتان شاد

سپاس از وجود نازنینتان